به گزارش ایرنا، دکتر رضا روستا آزاد اظهار داشت: ماهواره شریف تا پایان آبان ماه تکمیل می‌شود و وارد چرخه پرتاب خواهد شد.

وی افزود: نوبت پرتاب این ماهواره به سازمان فضایی ایران و دیگر عوامل دست اندرکار بستگی دارد اما براساس آن چه که از پیش اعلام شده است ظاهرا ماهواره شریف تا آخر سال در دستور کار برای پرتاب قرار می‌گیرد.

رییس دانشگاه صنعتی شریف خاطرنشان کرد: ماهواره شریف قرار است با راکت ماهواره بر B 1 پرتاب شود؛ این ماهواره دارای سرعت عکسبرداری بالا است که با استفاده از آن می‌توان عکس رنگی آر.جی.بی با رزولوشن 10 متر و کمتر از 10 متر دریافت و از طریق ماهواره به زمین ارسال کرد.

به گفته وی این ماهواره قرار است در مدار زمین آهنگ (مدار36 هزار کیلومتر) پرتاب شود.ماهواره شریف آخرین ماهواره از مجموعه ماهواره‌های دانشجویی است که در کشور ساخته و به فضا پرتاب می‌شود.

تاکنون ماهواره‌های دانشجویی همچون ماهواره نوید، ماهواره ظفر و ماهواره آت ست در دانشگاه‌های کشور ساخته شده است.

ماهواره نوید علم وصنعت که حاصل تلاش محققان دانشگاه علم و صنعت بود، در سال گذشته با موفقیت به فضا پرتاب شد. ماهواره ظفر نیز توسط محققان دانشگاه علم و صنعت و ماهواره آت ست نیز توسط محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر ساخته شده است. این دو ماهواره هم در نوبت پرتاب قرار دارند.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

سحابی جبار از چشم هابل

*******************************

راه شیری از چشم اندازی زیبا

*************************************

زندگي طولاني‌مدت در فضا، مستلزم ايجاد محيطي است كه بتواند كمبود اكسيژن در فضا را تا حد زيادي جبران كند. ايستگاه‌هاي فضايي مجهز به سيستم‌هايي است كه اكسيژن مورد نياز ساكنان ايستگاه را فراهم مي‌كند و سطح دي‌اكسيد‌كربن موجود در محيط را ـ كه در نتيجه عمل بازدم مرتبا در حال افزايش است ـ كاهش مي‌دهد.

زندگي در ايستگاه‌هاي فضايي اين امكان را در اختيار فضانوردان قرار مي‌دهد تا تاثيرات ناشي از سكونت در فضا را در دوره‌هاي زماني طولاني مورد بررسي قرار دهند. علاوه بر اين، در ايستگاه‌هاي فضايي آزمايشگاه‌هايي براي انجام آزمايش علمي وجود دارد. در حقيقت ايستگاه فضايي سازه‌اي است كه براي زندگي و انجام مطالعات در فضا ساخته مي‌شود. ايستگاه فضايي بين‌المللي، يك ايستگاه فضايي است كه با مشاركت و همكاري بيش از 15 كشور دنيا ساخته شده و با سرعت 27 هزار و 700 كيلومتر در ساعت در مداري كه در ارتفاع 350 كيلومتري از سطح زمين واقع شده، در حركت است. به اين ترتيب، ايستگاه فضايي هر روز 15 بار به دور سياره زمين گردش مي‌كند.


نخستين بخش ايستگاه فضايي سال 1998 راه‌اندازي شد و يك فضانورد آمريكايي و دو فضانورد روسي به عنوان نخستين ساكنان اين ايستگاه فضايي از سال 2000 ميلادي در آن ساكن شدند. ايستگاه از 8 اتاقك استوانه‌اي‌شكل تشكيل شده كه هركدام جداگانه در سطح زمين ساخته و راه‌اندازي مي‌شود و پس از انتقال به فضا، فضانوردان اين بخش‌ها را به ديگر قسمت‌هاي ايستگاه متصل مي‌كنند. صفحات خورشيدي نيز انرژي برق مورد نياز ايستگاه را تامين مي‌كند. بخش استوانه‌اي موسوم به زاريا اولين بخش ايستگاه فضايي بين‌المللي است كه به آن ملحق شد. اين بخش وظيفه تامين قدرت و نيروي پيشران اوليه ايستگاه را بر عهده داشت كه در حال حاضر به عنوان انبار ايستگاه از آن استفاده مي‌شود. واحد زوزدا بخش ديگري از ايستگاه است كه پردازش اطلاعات، تقسيم نيروي الكتريكي و كنترل پرواز در آنجا انجام مي‌شود. مسئوليت حمل سوخت و بار مورد نياز ايستگاه نيز
بر عهده سفينه باري پروگرس است. اين سفينه در بازگشت از ايستگاه فضايي زباله‌ها، فاضلاب و تجهيزات غيرضروري موجود در ايستگاه را به زمين منتقل مي‌كند.

مهم‌ترين ويژگي و مزيت استقرار يك ايستگاه فضايي اين است كه مي‌توان تجهيزات مختلفي را در اين ايستگاه قرار داد تا فضانوردان بتوانند هميشه از آنها استفاده كنند. اگرچه ايستگاه فضايي بين‌المللي براي يك دوره زماني 15 ساله طراحي شده اما چنانچه بخش‌هاي آسيب‌ديده تعمير يا بخش‌هاي جديد جايگزين آنها شود، مي‌تواند براي چند دهه در فضا استقرار داشته باشد. سامانه متحرك يا بازوي رباتيك، تجهيزات و بخش‌هاي جديد را در ايستگاه جابه‌جا مي‌كند و در راهپيمايي‌هاي فضايي از فضانوردان حمايت مي‌كند. آزمايش‌هاي مختلف نظير بررسي تاثير نبود گرانش بر خواص فيزيك مواد در آزمايشگاه دستيني آمريكا انجام مي‌شود. آزمايشگاه ديگر ايستگاه جم نام دارد كه توسط آژانس اكتشافات هوافضاي ژاپن ساخته شده است. آزمايشگاه كلمبوس نيز بزرگ‌ترين بخش آزمايشگاهي ايستگاه است كه آژانس فضايي اروپا طراحي و ساخت آن را بر عهده داشته است.

مترجم: فرانك فراهاني‌جم

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5