در ادامه به بررسي دو طرح و ايده جديد در اين زمينه مي‌پردازيم.

ماگلومداري (ترن‌هاي فضايي)

Startram سيستم پرتاب ماگلو فضايي است كه در آن از يك كپسول قطار مغناطيسي ابررسانا كه از طريق الكترومغناطيس به پرواز درمي‌آيد استفاده مي‌شود. فاز اول اين طرح براي حمل بار بوده و فاز بعدي كه بسيار گران‌تر و هزينه‌برتر است، براي حمل انسان به كار خواهد رفت.

اين سيستم جديد كه تركيبي از ايده دكتر جورج مايس و ايده ماگلو ابررساناست، توسط جيمز پاول ارائه شده و به بحثي جدي تبديل شده و به طور بالقوه مي‌تواند كاهش قابل توجهي در هزينه‌هاي صنعت گردشگر فضايي ايجاد و آن را به فاز تجاري نزديك كند.

يكي از مفاهيم ديرين و قابل توجه كه با هدف ردمي كردن روند خروج از سياره زمين مطرح بوده آسانسور فضايي است.

اين فرضيه حدود صد سال پيش ارائه شد. ايده آسانسور فضايي استفاده از يك كابل مهار شده بين ايستگاه زميني و فضايي براي فرستادن افراد به فضا بود تا با كسر كوچكي از هزينه‌هاي سيستم‌هاي مبتني بر پرتاب موشك انجام شود.

در حالي كه ايده‌هاي مختلفي در اين زمينه وجود دارد اما بايد گفت ​مولفه كليدي آسانسور فضايي يك كابل نازك سبك‌وزن است كه از ايستگاهي روي خط استوا به ارتفاع 36 هزار كيلومتر​ به سمت فضا ادامه مي‌يابد.

اولين گزينه براي اين موضوع نانوتيوب‌هاي كربني است. چرخش زمين و يك وزنه تعادلي در انتهاي فوقاني كابل مي‌تواند مانند لوبياي سحرآميز، خط سير سريع و محكمي براي ارسال بار و نفر به مدار زمين ايجاد كند.

با توجه به اين‌كه در حال حاضر ارسال هر كيلو بار به فضا 20 هزار دلار هزينه دارد به گفته كنسرسيوم آسانسور فضايي بين‌المللي (ISEC)، اين طرح كاهش قابل‌توجهي در هزينه‌ها به همراه خواهد داشت.

اين ايده مي‌تواند قبل از پايان قرن بيست و يكم به واقعيت تبديل شود. كمپاني اوباياشي ژاپن طرحي ارائه كرده كه مي‌تواند سال2050 آسانسور فضايي خود را با ظرفيت حمل 30 مسافر راه‌اندازي كند.